"Leven is dat wat je overkomt, terwijl je druk bent met andere plannen" (John Lennon)

Volg de belevenissen, gekke ideeën en knutsels van een eenvoudig meisje met een alledaags leventje. Nu ook mét baby.

vrijdag 27 juni 2014

Voetbalgek!

Ik heb nog nooit een wereldkampioenschap voetbal meegemaakt. Bewust dan. Als we terug gaan in de tijd, is er één geweest toen ik een thesis aan het schrijven was. Toen zat ik afgezonderd in de slaapkamer en als ik er maar even aan terug denk, word ik nog horendol van de vuvuzela's. Dan moet er nog één geweest zijn in het eerste jaar unief... Herinner ik mij niets meer van. Alle keren daarvoor wist ik waarschijnlijk niet eens dat er een wereldkampioenschap voetbal bestond. De laatste keer dat de Rode Duivels mee deden was ik 2 jaar. Conclusie: ik ben 26 en heb dus nog nooit een wereldkampioenschap bewust meegemaakt.

Maar wat is me dat zeg??? Ineens is iedereen vriendjes met iedereen, gewoon omdat je allemaal 3 strepen op je kaken hebt. Mensen die je iedere dag ziet en je nooit aanspreken doen ineens alsof ze je al jaren kennen, gewoon omdat je zwart-geel-rood gekleed bent. Van de weeromstuit zit je Panini-stickers uit te wisselen met je collega's. En ook al stemde zowat 70% (ongeveer) van Vlaanderen voor de NVA, toch hangen ineens overal Belgische vlaggen!

Ik betrapte mezelf er deze week op dat ik anders ga kijken naar mensen. Ik kijk in "zwart-geel-rood". Ik zie een vrouw in het station die een zwarte broek en een rood truitje aan heeft en ik denk onmiddellijk: nog juist iets geel te kort. Een man met een lichtgele broek en een zwart t-shirt... nog juist iets rood te kort. Misschien is het de autist in mij, maar ik denk alleen nog in termen van de Belgische driekleur. Gek?

Wat ik wel moet toegeven is dat het voor een bepaalde sfeer zorgt. Een sfeer die er anders maar zelden meer is in onze maatschappij. Een soort optimistische, uitgelaten, volkse sfeer, die ervoor zorgt dat het gepermitteerd is dat je 's nachts al toeterend rondjes rijdt in de wijk, onbekenden aanspreekt zonder dat die raar gaan kijken, onnozele vlaggetjes aan je gevel hangt, je nagels in de driekleur lakt tijdens de werkuren en je baby de griezeligst-kijkende knuffel ooit geeft "omdat het een duivel is" (de knuffel, niet de baby).

Keep up the good work Belgium! ;-)






maandag 7 april 2014

De jeugd van tegenwoordig

Dat "de jeugd" van tegenwoordig niet deugt, dat wisten ze in de 19de eeuw ook al. Ik weet niet meer in welk boek ik het ooit las, maar "de jeugd" heeft duidelijk nooit echt gedeugd. Het lijkt alsof er met ieder kind wel iets mis is. Ze worden al van in de wieg afgetoetst aan normen, curves, en zelfs echte deadlines voor motorische, cognitieve en emotionele vaardigheden. Ze zijn allemaal gewelddadig, hebben gedragsstoornissen en de scholen willen ze liefst van al gewoon buiten gooien. Het speelgoed waarmee ze spelen moet pedagogisch verantwoord zijn. Niet te lang voor de tv of de computer, voldoende buiten spelen, enzovoort en enzoverder. Je zou je als ouder al schuldig moeten voelen als je je kind 10 minuten naar Bumba laat kijken.

Dat je voor kleine jongetjes geen geweren en andere plastieken moordwapens moet kopen, is iedereen het over eens. Je maakt er moordenaartjes van op die manier. Kleine jongetjes spelen waarschijnlijk het best met pedagogisch verantwoorde houten blokken ofzo. Vandaag zie ik echter drie jongens van een jaar of acht buiten spelen in onze straat. Ik ben al verbaasd want dat zie je hier eigenlijk niet zo veel. Het is een serieus gewelddadig spelletje en de jongetjes behoren tot het soort dat hun ouders ervan overtuigd heeft dat moordwapens wél mogen. Naarmate ik dichter kom, word ik nieuwsgieriger. Ze gaan echt wel op in hun spel en hebben een hele fantastiewereld aka slagveld uitgebouwd met de dingen die ze ter beschikking hebben (fietsen, truien,...). De stoep is één chaos.

Het moment dat ik met Lotte in de buggy langs/door hun slagveld loop (en ondertussen stilletjes vrees voor m'n leven én dat van Lotte), stoppen ze alle 3 met schieten en kijken me vriendelijk aan. Ik glimlach en ben van plan om verder te lopen tot er één van de drie met een grote grijns op z'n gezicht zegt: "Dag mevrouw, wij zijn niet gevaarlijk hoor! Wij spelen alleen maar een spel." Ik ben even uit m'n lood geslagen door zoveel spontaniteit en antwoord dat ik wel gedacht had dat ze brave jongens waren.
En terwijl ik door loop denk ik: Laat ze maar met plastieken geweren spelen. Zo lang ze beleefd blijven voor de voorbijgangers en zelf ook door hebben dat ze een spel aan het spelen zijn, is er met die gewelddadige jeugd van tegenwoordig niets mis.


zaterdag 15 maart 2014

Openhartig...

Als je mama wordt, word je verantwoordelijk. Voor een piepklein hulpeloos mensje. Voor een gezin dat nu uit drie personen bestaat (en twee katten, njah...). Voor een huishouden dat wat professioneler en minder à l'improviste gerund moet worden (anders is die banaan voor de fruitpap groen in plaats van geel op het moment dat je hem nodig hebt).

Je verandert mentaal, in je denken... misschien verander je zelfs een beetje van karakter. Ik ben altijd al zorgzaam geweest. Ze noemden me vroeger al "mamamarie". Maar nu lijk ik plots overbezorgd. Niet alleen naar mijn kleine baby toe, maar ook naar andere mensen. Het voelt alsof je een stukje voor de wereld moet zorgen. Omdat je mama bent en mama's zorgen nu eenmaal. 

Je krijgt er ook meer zelfvertrouwen door. Als er mij nu een jongen aanspreekt aan de tram, denk ik: je moest eens weten knulletje, ik ben wel mama! Als ik ergens naartoe moet op onbekend terrein met de auto (ik ben geen auto-held), denk ik: niet trunten, je bent nu mama. Ook op het werk voel ik me zekerder. Volwassener. Minder 'pas-afgestudeerd'. Met mijn voeten wordt niet gerammeld. Omdat ik mama ben. 

Maar als ik in de spiegel kijk, zie ik geen mama. Als ik Lotte afhaal in de crèche, ben ik veel jonger dan de andere mama's. En ergens diep vanbinnen, voel ik me nog exact hetzelfde als toen ik 16 was... Alleen blijkt dat al 10 jaar geleden en reed ik vandaag voor de eerste keer met een railpass in plaats van een gopass op de trein. Omdat ik mama ben. Nah!

vrijdag 31 januari 2014

Naaimoeders

Vandaag ben je pas een perfecte mama als je creatief bezig bent. Internet puilt uit van de webshops met fleurige stofjes en het lijkt alsof de hele wereld ineens Mme Zsazsa herself geworden is. De decoratie in je huis maak je zelf, de kleren voor je kind(eren) ook en als je nog tijd over hebt, gooi je er nog een paar rokjes voor jezelf tegenaan en naai je wat extra knopen aan je vent z'n hemd.
Ik ken van die perfecte naaimoeders. Toch zeker één. Ze slaagt er in om luiertassen uit haar mouw te schudden, haakt mobielen, naait sjaals alsof haar leven er van af hangt en haar kinderen hebben de schattigste zelfgemaakte kruippakjes aan.

Zelf ben ik ook heel creatief... in het bedenken hoe iets er zou moeten uitzien. Ik doe mijn uiterste best om ook zo'n naaimoeder te worden, maar ik slaag er niet in. Ik ben niet perfectionistisch genoeg, het is allemaal al snel goed genoeg maar zo werkt naaien niet. Erg, voor iemand die tussen de naaimachines opgegroeid is. Als kind probeerde ik al handtassen te maken uit overschotjes echt leder van m'n vader. En in m'n hoofd was het altijd perfect maar de uitvoering viel iets minder goed mee...

Vorig jaar ging ik naar de naailes. Daar leerde ik een rok maken. De rok houdt maximaal rekening met "mijn rondingen". Dat moest van de madam van de naailes, daar bleef ze maar op hameren. Ze had duidelijk niet goed naar mij gekeken want ik héb geen rondingen. Bijgevolg is het een zwangerschapsrok geworden, enfin dat dacht ik voor ik zwanger was. Het moment dat ik effectief een buik had, paste de rok nog steeds niet. Ik leerde wel veel bij in de naailes. Vooral hoe je alles opnieuw los moet maken. (Een kunst op zich!)

Patronen zijn niet zo m'n ding. Nochtans zouden ze je leven makkelijker moeten maken, maar ik ben van het principe dat ik het zonder ook wel kan. Niet dus. Zo maakte ik laatst een broek voor Lotte. Achteraf gezien is het een harembroek geworden. En zelfs als je weet dat het een harembroek is, dan nog trekt hij op niets.

Een lampenkap behoorde ook al tot m'n projecten. Dat leek me pas echt gemakkelijk. Gewoon een rechthoekig stuk stof met wat baleinen aan gestikt. Ik moet - in een niet-perfectionistisch, onoplettend moment - echter toch ergens één of twee millimetertjes mis gemeten hebben... Waardoor de lampenkap 2 dagen vol wasknijpers in onze living gestaan heeft omdat het stofje niet bleef zitten. Maar nu is het wel ok, alleen een beetje scheef van er aan te trekken, maar best wel ok... Als je niet te dicht gaat kijken...

Toch blijf ik zoeken naar leuke stofjes en ga ik nu en dan vol goede moed achter mijn naaimachine zitten. Ik ben trots op mezelf dat ik er zo optimistisch onder blijf, na al die mislukkingen. Vorige week heb ik ook een patroon gekocht voor babykleren. Geef toe, dat is al een eerste stap in de goede richting... Misschien word ik toch nog een perfecte naaimoeder.



maandag 6 januari 2014

Wat niemand je vertelt als je mama wordt...

Als je pas mama geworden bent, vliegen de tips je rond de oren. Allemaal heel fijn en goed bedoeld en uiteindelijk doe je toch je eigen zin. Er zijn echter ook een aantal dingen die niemand je op voorhand vertelt. Zie hier een kleine greep uit mijn ervaringen en wat tips voor aanstaande moeders...

Iedereen weet dat pampers een grote hap uit je budget nemen. Wat niemand zegt, is dat die pampers, het maakt niet uit van welk merk, NIET werken bij een baby die borstvoeding krijgt. Bijgevolg nemen de liters waspoeder, de liters zeep en de liters water een nog veel grotere hap uit het budget dan die paar pakken pampers.

Je krijgt ook de tip om niet te veel kleine kleertjes te kopen. Inderdaad, ze worden heel snel te klein. Maar ze worden nog veel sneller vuil! Je moet dus wel een hele lading liggen hebben. Mooie setjes die bij elkaar horen, worden na een uur bij hun eigenaartje al van elkaar gescheiden door kots of kak. En dat gebeurt zo vaak, dat je soms 4 outfits per dag nodig hebt. Op de duur is de hele kleerkast door elkaar gemengd en eindig je de dag met een roze broek en een groen t-shirt en het gevoel dat je een slechte moeder bent :).

Er bestaan hele mooie overtrekken voor het verzorgingskussen. Een tip: Daar trek je het best van al twee exemplaren van over je kussen én daar bovenop nog een tetradoek. En doe dan voor de zekerheid ook nog een schietgebedje in de hoop dat dit alles zal volstaan om je verzorgingskussen niet te doen drijven... (Het zelfde geldt voor je wipstoeltje en je park).

Sommige baby's hebben een tutje. Dat spugen ze regelmatig uit 's nachts. De truc is om zo snel mogelijk dat tutje terug te geven zodat ze zeker niet in overdrive gaan en gewoon doorslapen. Dat wist ik al van toen ik nog ging babysitten. Bij babysitkindjes lag het tutje ook altijd netjes in hun bedje naast hen. Je hoefde zelfs het licht niet aan te steken om de tut terug in hun mondje te steken.
Lotte heeft ook een tutje. En ze kan dat zo ver uitspugen door de spijlen van haar bed dat ik 's nachts als een bezetene op m'n knieën rondkruip in de kamer om het terug te vinden. Eerst met het licht uit, want je wil haar toch niet nog meer wakker maken. Dan van pure miserie met het licht aan, om het uiteindelijk 3 meter verder in de hoek van de kamer terug te vinden in een stofvlok van kattenhaar. Dan kun je het eerst nog eens gaan afspoelen in de badkamer om het vervolgens terug te kunnen geven aan een klaarwakkere baby.
En een uur later nog eens. En nog een uur later nog eens...







donderdag 12 december 2013

They know...!

M'n hoogtepunt van de dag is tegenwoordig -naast het verversen van kakbroeken en opkuisen van baby- en kattenkots- de brievenbus leeg maken...
In het begin, toen Lotte pas geboren was, zat die dagelijks vol kaartjes. ZALIG was dat. Telkens opnieuw een verrassing. Soms kwam er zelfs een pakje van een gulle weldoener!
Nu is de kaartjesstroom gestopt. Maar toch blijf ik hoopvol iedere dag kijken wat er uit de bus komt.

Soms is het reclame, van iemand die de sticker: "geen reclame aub" niet gesnapt heeft. De CM is ook een spammer met krantjes, infobrochures, brieven over moederschapsrust en jammergenoeg ook facturen... En we krijgen nu ook "de Bond van de grote en jonge gezinnen"-krant. Klinkt goed hé!? Aan dat groot gezin wordt nog gewerkt, maar jong zijn we alvast wel!

Wat vandaag in de bus zat verontrustte mij wel enigszins... Eerst en vooral vond ik een kaartje van Het Belang Van Limburg. Om te zeggen dat we onze baby kunnen inschrijven voor de babyspecial. Ze weten dus dat we een baby hebben... Maar wat ze blijkbaar niet weten, is dat die al ingeschreven is voor de babyspecial. Vreemd.
Daarnaast vond ik ook een kaartje, in een rode envelop, met een Audi-logo op. Ik vind Audi-auto's niet lelijk, zeker niet. Maar we rijden met een Volvo. We hebben bijgevolg niets, maar dan ook niets te maken met Audi. Het is een gepersonaliseerd kaartje, met een schattig autootje op (lijkt op geen enkele Audi die ik ken...). En op dat kaartje staat er: "Felicitaties en welkom aan LOTTE".

Creepy toch? Hoe weten ze het? Is Big Brother watching us? Ik voel me gewoon betrapt. Morgen doe ik de brievenbus wat voorzichtiger open.





donderdag 28 november 2013

"Ge moogt ze uitdoen"

... "ge moogt ze uitdoen", zei de huisdokter.
... "ge moogt ze uitdoen", zei de verpleegster van Kind en Gezin.
... "ge moogt ze uitdoen", zei de dokter van Kind en Gezin.

Mijn eerste reactie: Een baby kun je niet uitdoen. Jammergenoeg. Ik zou soms wensen dat ik ze kon uitdoen. Dat er een knop op stond om ze uit te doen! Een pauzeknop zou ook al iets zijn. Zodat ik me tenminste kan douchen op het moment dat IK wil en niet op het moment dat ZIJ wil. Zodat ik kan eten terwijl mijn eten warm is en het niet achteraf moet opwarmen in de microgolf omdat baby Lotte ook per sé om 18u wil eten zoals de grote mensen.

Na een aantal seconden had ik door dat ik Lotte moest uitkleden. ... De zoveelste confrontatie van mijn West-Vlaams boerentaaltje met het sappige Limburgs. Het blijft toch iets raars, dat Limburgs. Ooit zal ik het wel leren :-).