Busje vol met Polen?

Vandaag gingen we - net zoals de voorbije drie weekends - verven in ons appartement.
Op weg naar Hasselt stoppen we eerst even bij de behangwinkel, omdat we één muur in de slaapkamer met een leuk papiertje willen bekleden. We tjaffelen wat rond in de winkel maar de zaakvoerder - die me keihard aan het konijn van Alice in Wonderland "geen tijd, geen tijd, drukdrukdruk" deed denken - kan geen minuut vrij maken om ons enkele behangpapierboeken te laten zien. We besluiten om verder door te rijden naar Hasselt en maken nog een korte tussenstop in onze favoriete winkel: De Brico.
Na anderhalf uur komen we eindelijk aan bij ons appartement. Daar staat een typische witte camionette netjes geparkeerd voor onze deur. Het moeten wel supermannen zijn die daarmee rijden want de titel van hun camionette luidt in grote letters: "CHAPE, PARKET, VLOER, VENSTERBANKEN" - Beringen. Met andere woorden: deze mannen kunnen gewoon alles wat we nog nodig hebben.

We proberen met de eerste man die we tegen komen een gesprek aan te knopen. We willen hem graag vragen wat ze vandaag van plan zijn en hem duidelijk maken dat wij komen verven. Dat doen we eerst in onze moedertaal, het Nederlands. Geen succes. Dan maar in het Engels... nog minder succes, nu kijkt de man nog verschrikter dan bij het Nederlands. We zien er inderdaad als landlopers uit in onze verfkleren, maar zo'n grote ogen en open mond zijn toch voor niets nodig. We lopen verder door, ons appartement in. Daar treffen we nog 2 mannen. We proberen opnieuw dezelfde boodschap over te brengen. Nu ook in het Frans. Geen succes. Een 4de man komt er bij staan. En warempel! Die spreekt toch wel de volle 4 woorden Nederlands! We komen niet te weten wat ze precies van plan zijn, maar we merken wel dat er maar weinig plaats over is om nog te verven.
We maken hen duidelijk dat WIJ (wijzend naar onszelf) MORGEN (kringetje makend met de hand) terug zullen komen. Na een keer of 5 hebben ze door dat ZIJ - MORGEN - NIET hoeven terug te komen. Zucht.

Waren het Polen? Of waren het Turken? Who knows!? In ieder geval liep de communicatie zeer stroef. Het is dus niet verwonderlijk dat onze parket in de verkeerde richting ligt en dat je in iedere hoek van het appartement een leeg sigarettenpakje vindt met een "dodelijk" boodschap op in een onleesbaar alfabet.
Ohja... Die mensen willen tenminste werken op zaterdag...

Vrolijke lampjes!

Afgezien van het feit dat de werken in ons appartement zeeeeeeer langzaam vorderen - mogen we het zeggen: op z'n Limburgs misschien? - doen wij toch goed voort met de inrichting. 

In ons hoofd is het in ieder geval al perfect. Onze armen en ruggen vinden het al wat minder perfect na het voorbije weekend. We schilderden alsof ons leven er van af hing. De drie slaapkamers, de gang en de badkamer hebben al een spierwit plafond en dito muren. 

Handig is dat we allebei plafonds kunnen schilderen met een normale borstel en zonder ladder of trapje. 

*Een extra voordeel van groot zijn toegevoegd aan ons tot nu toe minieme lijstje!*

Toch waren we allebei serieus gekraakt na zoveel zware arbeid bij een Limburgse 30°. 

Ook op vlak van afwerking zijn we sinds vanavond al vrij ver gevorderd. Een vriendin van een collega van Stefan (viaviaviavia :-)) maakt zelf lampjes. De lampjes zijn superschattig en zorgen voor een instant goed gevoel. 

Aangezien onze meubels, vloer en muren zeer neutraal zijn, kan een beetje kleur in het interieur zeker geen kwaad. We kozen voor oranje in de living en multicolor (onmiddellijk de favoriet van Stefan en niet meer uit z'n hoofd te praten) in de slaapkamer. 

Meer info en leuke lampjes bij *Cozette* !