Naaimoeders

Vandaag ben je pas een perfecte mama als je creatief bezig bent. Internet puilt uit van de webshops met fleurige stofjes en het lijkt alsof de hele wereld ineens Mme Zsazsa herself geworden is. De decoratie in je huis maak je zelf, de kleren voor je kind(eren) ook en als je nog tijd over hebt, gooi je er nog een paar rokjes voor jezelf tegenaan en naai je wat extra knopen aan je vent z'n hemd.
Ik ken van die perfecte naaimoeders. Toch zeker één. Ze slaagt er in om luiertassen uit haar mouw te schudden, haakt mobielen, naait sjaals alsof haar leven er van af hangt en haar kinderen hebben de schattigste zelfgemaakte kruippakjes aan.

Zelf ben ik ook heel creatief... in het bedenken hoe iets er zou moeten uitzien. Ik doe mijn uiterste best om ook zo'n naaimoeder te worden, maar ik slaag er niet in. Ik ben niet perfectionistisch genoeg, het is allemaal al snel goed genoeg maar zo werkt naaien niet. Erg, voor iemand die tussen de naaimachines opgegroeid is. Als kind probeerde ik al handtassen te maken uit overschotjes echt leder van m'n vader. En in m'n hoofd was het altijd perfect maar de uitvoering viel iets minder goed mee...

Vorig jaar ging ik naar de naailes. Daar leerde ik een rok maken. De rok houdt maximaal rekening met "mijn rondingen". Dat moest van de madam van de naailes, daar bleef ze maar op hameren. Ze had duidelijk niet goed naar mij gekeken want ik héb geen rondingen. Bijgevolg is het een zwangerschapsrok geworden, enfin dat dacht ik voor ik zwanger was. Het moment dat ik effectief een buik had, paste de rok nog steeds niet. Ik leerde wel veel bij in de naailes. Vooral hoe je alles opnieuw los moet maken. (Een kunst op zich!)

Patronen zijn niet zo m'n ding. Nochtans zouden ze je leven makkelijker moeten maken, maar ik ben van het principe dat ik het zonder ook wel kan. Niet dus. Zo maakte ik laatst een broek voor Lotte. Achteraf gezien is het een harembroek geworden. En zelfs als je weet dat het een harembroek is, dan nog trekt hij op niets.

Een lampenkap behoorde ook al tot m'n projecten. Dat leek me pas echt gemakkelijk. Gewoon een rechthoekig stuk stof met wat baleinen aan gestikt. Ik moet - in een niet-perfectionistisch, onoplettend moment - echter toch ergens één of twee millimetertjes mis gemeten hebben... Waardoor de lampenkap 2 dagen vol wasknijpers in onze living gestaan heeft omdat het stofje niet bleef zitten. Maar nu is het wel ok, alleen een beetje scheef van er aan te trekken, maar best wel ok... Als je niet te dicht gaat kijken...

Toch blijf ik zoeken naar leuke stofjes en ga ik nu en dan vol goede moed achter mijn naaimachine zitten. Ik ben trots op mezelf dat ik er zo optimistisch onder blijf, na al die mislukkingen. Vorige week heb ik ook een patroon gekocht voor babykleren. Geef toe, dat is al een eerste stap in de goede richting... Misschien word ik toch nog een perfecte naaimoeder.