Als je mama wordt, word je verantwoordelijk. Voor een piepklein hulpeloos mensje. Voor een gezin dat nu uit drie personen bestaat (en twee katten, njah...). Voor een huishouden dat wat professioneler en minder à l'improviste gerund moet worden (anders is die banaan voor de fruitpap groen in plaats van geel op het moment dat je hem nodig hebt).
Je verandert mentaal, in je denken... misschien verander je zelfs een beetje van karakter. Ik ben altijd al zorgzaam geweest. Ze noemden me vroeger al "mamamarie". Maar nu lijk ik plots overbezorgd. Niet alleen naar mijn kleine baby toe, maar ook naar andere mensen. Het voelt alsof je een stukje voor de wereld moet zorgen. Omdat je mama bent en mama's zorgen nu eenmaal.
Je krijgt er ook meer zelfvertrouwen door. Als er mij nu een jongen aanspreekt aan de tram, denk ik: je moest eens weten knulletje, ik ben wel mama! Als ik ergens naartoe moet op onbekend terrein met de auto (ik ben geen auto-held), denk ik: niet trunten, je bent nu mama. Ook op het werk voel ik me zekerder. Volwassener. Minder 'pas-afgestudeerd'. Met mijn voeten wordt niet gerammeld. Omdat ik mama ben.
Maar als ik in de spiegel kijk, zie ik geen mama. Als ik Lotte afhaal in de crèche, ben ik veel jonger dan de andere mama's. En ergens diep vanbinnen, voel ik me nog exact hetzelfde als toen ik 16 was... Alleen blijkt dat al 10 jaar geleden en reed ik vandaag voor de eerste keer met een railpass in plaats van een gopass op de trein. Omdat ik mama ben. Nah!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten