"Leven is dat wat je overkomt, terwijl je druk bent met andere plannen" (John Lennon)

Volg de belevenissen, gekke ideeën en knutsels van een eenvoudig meisje met een alledaags leventje. Nu ook mét baby.

maandag 7 april 2014

De jeugd van tegenwoordig

Dat "de jeugd" van tegenwoordig niet deugt, dat wisten ze in de 19de eeuw ook al. Ik weet niet meer in welk boek ik het ooit las, maar "de jeugd" heeft duidelijk nooit echt gedeugd. Het lijkt alsof er met ieder kind wel iets mis is. Ze worden al van in de wieg afgetoetst aan normen, curves, en zelfs echte deadlines voor motorische, cognitieve en emotionele vaardigheden. Ze zijn allemaal gewelddadig, hebben gedragsstoornissen en de scholen willen ze liefst van al gewoon buiten gooien. Het speelgoed waarmee ze spelen moet pedagogisch verantwoord zijn. Niet te lang voor de tv of de computer, voldoende buiten spelen, enzovoort en enzoverder. Je zou je als ouder al schuldig moeten voelen als je je kind 10 minuten naar Bumba laat kijken.

Dat je voor kleine jongetjes geen geweren en andere plastieken moordwapens moet kopen, is iedereen het over eens. Je maakt er moordenaartjes van op die manier. Kleine jongetjes spelen waarschijnlijk het best met pedagogisch verantwoorde houten blokken ofzo. Vandaag zie ik echter drie jongens van een jaar of acht buiten spelen in onze straat. Ik ben al verbaasd want dat zie je hier eigenlijk niet zo veel. Het is een serieus gewelddadig spelletje en de jongetjes behoren tot het soort dat hun ouders ervan overtuigd heeft dat moordwapens wél mogen. Naarmate ik dichter kom, word ik nieuwsgieriger. Ze gaan echt wel op in hun spel en hebben een hele fantastiewereld aka slagveld uitgebouwd met de dingen die ze ter beschikking hebben (fietsen, truien,...). De stoep is één chaos.

Het moment dat ik met Lotte in de buggy langs/door hun slagveld loop (en ondertussen stilletjes vrees voor m'n leven én dat van Lotte), stoppen ze alle 3 met schieten en kijken me vriendelijk aan. Ik glimlach en ben van plan om verder te lopen tot er één van de drie met een grote grijns op z'n gezicht zegt: "Dag mevrouw, wij zijn niet gevaarlijk hoor! Wij spelen alleen maar een spel." Ik ben even uit m'n lood geslagen door zoveel spontaniteit en antwoord dat ik wel gedacht had dat ze brave jongens waren.
En terwijl ik door loop denk ik: Laat ze maar met plastieken geweren spelen. Zo lang ze beleefd blijven voor de voorbijgangers en zelf ook door hebben dat ze een spel aan het spelen zijn, is er met die gewelddadige jeugd van tegenwoordig niets mis.